Toerskitrip Noorwegen

In maart 2018 volgden 7 BPA’ers de skisporen van Peter naar en in  Noorwegen. Het toerskiparadijs van Møre Og Romsdal stond op de agenda. Het werd een gezellige week onder het arctische zonnetje met prachtige skitoeren – de ene al wat langer dan de andere – en vooral een berg leute en plezier.

 


 
BESTEMMING NOORD

Na een week sneeuw- en vriestemperaturen in Belgenland als opwarming, staan we op een grauwe winterochtend klaar voor vertrek richting Schiphol. Hoe verder we Nederland inrijden hoe minder sneeuw en ijzel er ligt.

Terwijl vanuit Brussel de meeste vluchten geannuleerd zijn, vliegen wij vrolijk vanuit Amsterdam. Skibags groot genoeg om een man in op te bergen raken vlot ingecheckt. We stouwen de lawinerugzakken in de KLM cityhopper en dan gaat het linea recta richting Ålesund .

Bij aankomst is het helaas al bijna donker.  Van de mooie rit richting Møre Og Romsdal zien we  niet al te veel. Focus op de muziek dan maar, en bijgevolg het ontstaan van de Citroën Picasso ‘partycar’.
 

 

Onze verblijfplaats is een heerlijk ouderwets ingericht huisje aan de rand van het – niet erg levendige – dorp Isfjorden. Vlaggenmast in de voortuin blijkt inclusief, al hangt er bij de buren nergens een Noorse vlag te wapperen.

De toerski’s stockeren we in de woonkamer; voorzichtig gepositioneerd tussen de kanten gordijntjes en oma’s bedrukte bloemetjesbehang. Maar we zijn hier niet voor het interieur noch voor de de grootstad; wij willen toeren verdorie! En dat zullen we, want het belooft prachtig weer te worden.
 

 
WE VLIEGEN ERIN

Stralende zon, de fjord aan onze voeten en 1.200 hoogtemeters op het menu. Verstandig als we zijn beginnen we met een oefening  met de lawinebiepers !

Toeren in Noorwegen start zo goed als op zeeniveau. Wat betekent dat we dagelijks starten met een boswandeling doorheen de laag groeiende arctische berkenbosjes. Eenmaal boven de boomgrens worden we getrakteerd op een fenomenaal uitzicht over de Isfjord. De Mjølvafjellet  (1.216 m) is bedwongen. Ingrid breekt – naar eigen zeggen – haar persoonlijk record qua hoogtemeters.
 

 
Vervolgens sneuvelt de top van Kirketaket (1.439 m), een prachtige toer met alweer adembenemende vergezichten. Wat een start van de reis.  Dat vraagt om een kleine viering met uitgebreid aperitief! Rendiersalami en toastjes met zalm, gin tonics en caipirinha’s om te starten. Vervolgens zoete aardappelsoep en een hoofdgerecht van verse broccoli, Noorse zalm en patatjes, of Mexicaanse tortilla’s met home-made guacamole. Smullen dat zullen we!

De zon blijft ons trouw maar de temperaturen gaan in dalende lijn. We staan op met -12 graden op de thermometer. Toerski’s in de auto’s en weg zijn we met de partycar naar de vertrekplaats van de Gjuratinden (1.712 m) .
 

 

We zien de temperaturen verder wegzakken tot -20 °. Goed ingeduffeld beginnen we aan de tocht. De benen moeten hard werken. Hogerop begint het flink te waaien. Onze rustplaats onderweg dopen we om tot ‘den diepvries’. Eenmaal boven was dit het helemaal waard, wat een 360 ° uitzicht ! Met 1500 hoogtemeters is Ingrids record van de eerste dag al lang verleden tijd.

De afdaling is behoorlijk pittig. Steile flanken en vooral dat dichtbegroeid berkenbos skiet toch wat lastiger.  Sven kiepert achterwaarts de beek in, Peter wordt als vangrail gebruikt, en dan hoor je plots achter je: “Go Pro stop recording”. Dat belooft prachtig beeldmateriaal van onze skistunts.

We geraken zonder kleerscheuren terug thuis en halen de pannenkoeken, vanille ijs en chocoladesaus boven. Crêpe banana split? Uiteraard.
 

 

EN WE KOMEN TOT RUST

Het heeft lang geduurd maar eindelijk wappert de BPA vlag in onze vlaggenmast.
Na de lange tochten van de afgelopen dagen doen we het wat rustiger aan. Met nauwelijks 1000 hoogtemeters noemen we het een rustdag.

Natuurlijk zijn we dan veel te vroeg terug beneden. 7 van de 9 skiërs stouwen zichin de partycar voor een uitje naar de supermarkt. Opdracht: aanleg van de voedsel en biervoorraad.
 

 

De zoektocht naar een bar in het nabij liggende dorp eindigt in een kale aftocht. Een teleurgestelde Noor licht ons in dat de laatste bar in  Åndalsnes  en omgeving enkele maanden geleden de deuren moest sluiten.

Gelukkig ruilen we het ‘per ongeluk’ ingeladen alcoholarme bier tijdig in voor de iets alcoholrijkere variant. In de late namiddag valt iedereen stil en komt het eigenlijke relaxen aan bod. De rust wordt enkel nog verstoord wanneer Koen door het salonzeteltje zakt.

 


 
We houden het nog twee dagen iets rustiger. De week eist zijn tol met enkele thuisblijvers waaronder zowaar een zieke gids Peter. Gelukkig is Geert er ook nog. ‘Toegewijd BPA lid’  😉 als hij is neemt hij ons mee naar de top van de Galtatind.

Vervolgens slaat een dagje slecht weer toe. Misschien maar best, we zouden nog durven denken dat de zon altijd schijnt in Noorwegen. We trekken er toch op uit in de mist en sneeuw,. We halen de top maar hebben er helaas niet veel van gezien.

 


 
EINDIGEN IN STIJL

De volle zon is terug van de partij, en we eindigen in stijl met de Kjøvskartinden (1.552 m). Na het nodige boenken en ploeteren door de berkenbosjes volgt een pracht van een toerskidag. Een pittige klim met een fenomenaal mooi uitzicht naar één van de hoogste toppen.

We kijken uit over de Kirketaket, het iets kleinere broertje waar we eerder deze week vertoefden. Na een bescheiden fotoshoot in onze hipste toerski-outfit volgt een heerlijke afdaling in de poedersneeuw.

Een fantastische afsluiter van een geslaagde week met een topgroep. Dit smaakt naar meer avonturen in Noorwegen!
 

 

[Peter: Bedankt Gudrun voor het fijne artikel. En bedankt aan alle deelnemers voor hun inzet en enthousiasme, niet enkel tijdens de tochten maar ook bij het koken, afwassen, winkelen, kachels laten branden, etc …. Ook Geert en ik hebben een fijne periode achter de rug én – ofschoon nog in een embryonaal stadium – denken we aan een georganiseerde  trip richting Lofoten. Een regio waar we beiden mee vertrouwd zijn.]