De afgelopen weken ben ik tweemaal enkele dagen op pad geweest in de Alpen. Tweemaal speelde de wind – onder de vorm van een sterke “Südföhn” – een bepalende factor.

Hohe Tauern
 

Om mijn licenties – als FÜL Skibergsteigen en Trainer B Skihochtouren – te verlengen ben ik verplicht om minimaal één keer binnen de 3 jaar een vakspecifieke bijscholing te volgen. Op zich vind ik dit een gezond systeem; als gediplomeerde ben je zo verplicht om up-to-date te blijven.

De bijscholing gaat door in de Hohe Tauern, meer bepaald in het Venedigergebied. De opleiding is in handen van Magdalena. Zij is lid van het OeAV-Lehrteam en één van de weinige vrouwelijke berggidsen in Oostenrijk. Met standplaats Lienz zijn de Hohe Tauern haar achtertuin.
 

 
We staan aan de start met een klein groepje: twee mid-twintigers uit het Dachsteingebied, twee leden van de bergredding uit het Zillertal en een bureaumens uit België. Het is lang niet mijn eerste bijscholing . Uit ervaring weet ik dat er aan het begin altijd wat scepsis bestaat t.o.v. een ski-alpinist uit een low country.

Zodra de collega’s merken dat je daar echt wel op je plaats bent, dat je wel degelijk een pak ervaring hebt, dat je wel wat kan skiën en klimmen, dat je qua touwtechnieken meer dan mee bent… verdwijnen de twijfels snel en maken plaats voor respect.
 

 
Tijdens de tochten en beklimmingen worden een ganse reeks items herhaald: tochtplanning, oriëntatie, zelfredding via Münchhausen, redding middels Seilrolle, begeleiding van groepen op een graat(je) of moeilijke passages,…
Veel aandacht wordt besteed aan moderne hulpmiddelen: planning en orïëntatie aan de hand van GPS, internet, apps… zonder het belang van het kaartlezen uit het oog te verliezen.

Het worden vier leuke, interessante en leerrijke dagen. O.w.v. de weersomstandigheden dienen we vrijwel dagelijks de planning aan te passen met als eindresultaat volgende doorsteek: Prägraten – Essener Rostocker Hütte – Grosse Geiger – Johannes Hütte – Frosnitztôrl – Deferegger – Gross Venediger – Neue Prager Hütte – Matrei.
 

 
Stubaier Gletsjer
 

De warmte tijdens de paasvakantie doet het sneeuwdek zienderogen smelten. Waarnaartoe met Els en Ruben? Voor sommige streken in het zuiden of westen wordt wel wat neerslag voorspeld… maar tot op welke hoogte is dit regen, en komt daar de zon tevoorschijn?

Uiteindelijk valt de avond voor ons vertrek de beslissing: we gaan vier dagen naar de Dresdner Hütte, midden in het Stubaier gletsjergebied. Hier gaan de pistes zeker nog goed liggen, zijn er de nodige tochtmogelijkheden en zijn de voorspellingen qua zonneschijn best in orde.

Dat ook hier – tegen de Alpenhoofdkam – de Föhn een aardig woordje zal meespelen, daar ben ik me terdege van bewust.
 

 

Sinds mijn laatste bezoek werd het skigebied uitgebreid met een extra lift richting Daunjoch. Gelukkig is deze tijdens ons bezoek alle dagen gesloten. Het is doodsjammer dat overal dezelfde evolutie valt waar te nemen: beetje-bij-beetje worden skigebieden uitgebreid, ongerept toerenterrein moet plaats ruimen voor extra pistes.

Voor pisteskiërs en freeriders zijn er m.i. ondertussen toch al mogelijkheden zat. Laat a.u.b. nog de nodige ruimte voor sportievelingen die bereid zijn enkele uren te stappen en te genieten van de natuur.

Eén dag wordt het gebied gesloten en trekken Els en Ruben een dagje naar Innsbrück. Terwijl boven de wind blaast is het beneden in de hoofdstad van Tirol aangenaam vertoeven. Zelf trotseer ik de (storm)wind die al bij al nog blijkt mee te vallen. Het is te zeggen… ik heb al veel erger meegemaakt ;-).
 

 
Tijdens ons kort verblijf stappen en/of klimmen we naar de Hintere Daunkogel, een naamloze “Gipfel”, de oostelijke en westelijke Daunscharte, de Pfaffennieder, de Zückerhütl…
Deze laatste doen we – zoals al onze andere tochten – “by fair means”… dus zonder liftgebruik. Dit resulteert in een tocht van pakweg 1.700 hm.

De Zuckerhütl is in normale omstandigheden een niet al te moeilijke tocht. Met de Föhnstorm van de laatste dagen is het laatste stuk – normaal een steile sneeuwgeul of een droge rotsgraat – omgetoverd in een ware winterbeklimming met blankijs en verijsde rotsen. En weten dat dit 20 jaar geleden een simpele sneeuwbult (“suikeren hoed”) was… times are changing.
 

 
Door de Föhn is mijn hoogtoerenseizoen nog niet echt een grand cru… maar een goed tafelwijntje kan ook smaken ;-).
 

Meer foto’s: www.facebook.com/toerski.be

 
Peter