Na enkele jaren louter basisstages te hebben georganiseerd heeft men mij kunnen motiveren nogmaals een hoogtoerenweek in te richten.
Na één dag moet ik de inschrijvingen al stopzetten wegens volgeboekt.
 

 

 

Negen jaar na onze eerste stage in het Ortlergebied trekken we nog eens naar dit schitterende toergebied in het noorden van Italië. We spreken af in Landeck (A) waar we Heli oppikken aan het station.
 
Vandaar trekken we naar Solda (I) alwaar twee deelnemers aan de Schaubachhut ons opwachten. De weersvoorspellingen zijn zeker voor de tweede helft van de week niet optimaal: tot één meter verse sneeuw op komst!
 
Even twijfelen we nog of het niet beter is om via de Ofenpas, Livigno, Bormio naar Santa Catarina Valfurva te rijden. Omdat voor vrijdag een mooie, zonnige dag is aangekondigd blijven we bij het oorspronkelijke plan.
 

 
Via de Suldenspitze dalen we af naar de Pizzinihut en zo verder naar de Rifugio dei Forni. Iets onder de Pizzinihut moeten we de ski’s schouderen omwille van een acuut gebrek aan sneeuw. Enkele dagen later zullen we op dezelfde plaats kniediep tot heupdiep moeten sporen.
 
De Fornihut blijkt een prima optie. Aan de rechterkant van de vallei (meer N) zitten we op enkele minuutjes aan de sneeuw. De 300 meter hoger gelegen Brancahut (meer Z) ligt bijna “in het groen”.
 
Tijdens de beklimming naar de Punta Tresero verliest Jürgen in de topflank een ski door een “ongelukkige manipulatie”. De ski verdwijnt in de deels ijzige noordflank. Met de beperkte zichtbaarheid is het onverantwoord om de wand af te dalen op zoek naar de ski.
 
De afdaling te voet vlot niet echt. Heli staat één van zijn ski’s af en daalt verder af op één ski (hors-piste !!!). Als één van ons al de illusie heeft een beetje te kunnen skiën dan worden we bij het aanschouwen van Heli’s kunsten met beide voetjes op de grond gezet.
 

 
Dankzij de hulp van de Wirt bekomt de onfortuinlijke Jürgen de volgende dag – via het Trab-fabriekje (in Bormio) – een paar ski’s.
Door het late vertrek is de Punta San Matteo uitgesloten. We beproeven ons geluk dan maar om de Cima de Pejo. De topflank is quasi volledig verijsd. In de col houden we het voor bekeken.
 
Na een zéér steile start volgt een boeiende afdaling langs spleten en séracs. Op het plateau vellen we nogmaals aan. Via het Cannalone dalen we een uurtje later rechtstreeks af richting Fornihut.
 
Woensdag trekt een eerste front door met de nodige sneeuwval en windstoten. Een toppoging zit er onder deze omstandigheden niet in. De dag staat dan ook quasi volledig in het teken van opleiding: Mannschaftszug, Seilrolle, dode man, standplaatsbouw in sneeuw en ijs etc.
 

 
Met Heli overloop ik de mogelijkheden voor de volgende dagen. Indien de sneeuwval ’s nachts beperkt blijft tot een 20-tal centimeters doen we de Monte Pasquale en dalen zo af richting Rifugio Pizzini. Indien er te veel sneeuw valt gaan we langs de vallei en proberen ’s namiddags de Cima de Rossa.
 
Meer dan een halve meter dikt de laag aan… het wordt dus de tweede optie. Na het nodige spoorwerk bereiken we de Rifugio Pizzini. Na een korte koffiebreak trekken we met lichte bepakking richting Cima de Rossa. Het sporen is bijna niet te doen. Gelukkig beschikken we over een beresterke groep. Met vereende krachten banen we ons een weg tot op de col.
 

 
Voor we volledig afdalen demonstreren we aan de hand van o.a. een CT- en een ECT-test hoe kritisch de omstandigheden zijn. De resultaten van de test vormen louter een bevestiging van wat we al wisten.
 
Het is niet de bedoeling de deelnemers deze zogenaamde analytische lawinekunde bij te brengen op enkele dagen tijd. We willen de deelnemers geen vals beeld voorhouden.
Het doorvoeren en vooral interpreteren van dergelijke testen is een leerproces van jaren zelfstandige ervaring en oefening.
 

 
Het allerbelangrijkste voor debutanten en toerskiërs die slechts sporadisch (tweetal weekjes per seizoen) op stap zijn, is dat zij de basics beheersen.
 
Hieronder verstaan we:

(1) Een consequente toepassing van de GRM – grafische reductiemethode – onder de vorm van hetzij StopOrGo, het zij SnowCard.

(2) Een grondige lezing en begrip van het lawinebericht: Hoe hoog is het gevaar vandaag? Wat vormt het gevaar vandaag? En waar treffen we die gevaarlijke plaatsen aan?

(3) Een doorgedreven kennis van kaart, kompas en werken met GPS.
 

 
In de hut staat er Kaffee und Kuchen klaar. Het is Heli’s Geburtstag ! Dankzij de medewerking van Claudio – de gardien – heb ik een enorme Sachertorte kunnen regelen !
 
Na dit lekker tussendoortje verdelen we de groep in twee. Elke groep wordt geconfronteerd met een lawine-ongeval-scenario. Deze quasi realistische oefeningen zijn zowel voor de deelnemers als voor de begeleiders bijzonder leerrijk.
 
En morgen? Weerom overlopen we de opties. Vandaag zijn drie gidsen met hun klanten naar de Casatihut vertrokken. Eén van hen – een collega van Heli uit het OeAV Lehrteam – is teruggekeerd. Hij daalt verder af richting Forni en bestelt daar een taxi om zo via Livigno en Ofenpas naar het Marteltal te gaan.
 

 
In noodgeval vormt een taxirit ook voor ons een weliswaar dure maar wel een veilige oplossing.
 
In de namiddag heeft de warmte (op 2.700 m ca. 0°) voor de nodige zetting van de sneeuw kunnen zorgen. ‘s Morgens blijkt dat het weer flink gesneeuwd heeft. Op drie dagen tijd is de laag op 3.000 meter ongeveer een meter aangedikt.
 
Tijdens ons ontbijt klaart het wat uit. We maken ons vlug klaar en besluiten een poging te wagen. Het zicht vormt hierbij een belangrijk element. Op deze manier wordt het makkelijker om de echt kritische plaatsen te omzeilen.
 

 
Het worden weer enkele slopende uren. Maar weerom zorgt voorbeeldige teamarbeid ervoor dat het menselijk blijft.
Na 2 ½ à 3 uur bereiken we de Casatihut. Ondertussen is alles weer dichtgetrokken. De wind is van ZW gedraaid naar N. Het volgende frontje is in aantocht.
 
Verrassend genoeg is de Casati open. Dit bezorgt ons plots veel betere kaarten. In geval van nood blijven we hier slapen. Voor zaterdag is immers open weer voorspeld.
 

 
De gletsjerafdaling naar Sulden berokkent ons wat lawinegevaar betreft minder zorgen. De problemen situeren zich meer op het vlak van oriëntatie. Twee reusachtige breukzones vormen het grootste obstakel.
 
Via de Suldenspitze bereiken we het joch. Hier nemen Heli en ik vier deelnemers op sleeptouw. “Skiën aan een touw !” De ganse week heeft de groep erom gevraagd (gezaagd)… nu krijgen ze het noodgedwongen aangeboden.
 

 
De afdaling van de top tot aan de parking neemt normaal nauwelijks een uurtje in beslag. Nu duurt het 3 ½ uur vooraleer we in Sulden de schop uit de rugzak kunnen halen om de auto’s uit te graven.

 
Bedankt Heli voor weerom een fijne samenwerking

Bedankt Manuela, Gerry, Kobe, Sander, Siemen, Jürgen, André en Jan voor het enthousiasme, de inzet en de hulp bij het spoor- en zoekwerk
 
 
Meer foto’s: zie facebook
 
 
Peter